1 تندی خوی ضرورست سخن آیین را که بنوشند به تلخی، می لب شیرین را

2 بلبلانی که نظر بر رخ گل وا کردند چه شناسند قماش سخن رنگین را

3 برد و بر طاق فراموشی جاوید گذاشت تیشه صافدلم آینه شیرین را

4 کیست از عهده این وام سبکبار شود؟ گر نبخشد به کسی دختر رز کابین را

5 دست در دامن می زن که رسانید به چرخ نسبت سلسله تاک، سر پروین را

6 عشق اندیشه ندارد ز نگهبانی عقل دزد خاموش کند شمع سر بالین را

7 دل صائب چه غم از نیش ملامت دارد؟ نیست اندیشه ای از خار، کف گلچین را