شادی هر که زیادست ز غم، از صائب تبریزی غزل 1597

1 شادی هر که زیادست ز غم، کامل نیست هر که را خرج ز دخل است فزون، عاقل نیست

2 دل گردون متأثر نشد از گریه ما گنه تخم چه باشد چو زمین قابل نیست؟

3 عاشق آن است که سر بر قدم دار نهد میوه تا در گرو شاخ بود کامل نیست

4 طالع حلقه زلف تو کبابم دارد کز تماشای تو یک چشم زدن غافل نیست

5 رشته نسبت بی پا و سران همتاب است گرهی نیست به زلفش که مرا در دل نیست

6 سیل ویرانه ام، آرام نمی دانم چیست هیچ سنگی به ره من بتر از منزل نیست

7 جوش عشق است که در ظرف نگنجد، ورنه ساغر بحر زیاد از دهن ساحل نیست

8 خطر قلزم هستی، گل خودکامیهاست نیست یک موج که در بحر رضا ساحل نیست

9 گرد هستی اگر از پیش نظر برخیزد رهروی نیست درین راه که در منزل نیست

10 چند صائب جگر خود خوری از فکر سخن؟ جز دل چاک، قلم را ز سخن حاصل نیست