فیضی که سهیل به خاک یمن از صائب تبریزی غزل 4082

1 فیضی که سهیل به خاک یمن رسد از دیدن عقیق لب او به من رسد

2 از عطسه غزال شود دشت لاله گون گر بوی زلف او به دماغ ختن رسد

3 چشمی که دوخته است زلیخا به پیرهن بویش کجا به ساکن بیت الحزن رسد

4 در بسته باغ را به ته بال خود درآر قانع مشو به بوی گلی کز چمن رسد

5 شیرین نمی کنند دهانی که تلخ نیست شکر کجا به طوطی شیرین سخن رسد

6 پروانه گرد شمع نمی گردداز حجاب بیچاره عاشقی که به این انجمن رسد

7 این چاه دور را رسن از خود گسستن است کی رشته امید به چاه ذقن رسد

8 در بزم او کسی به کسی جا نمی دهد آنجا مگر سپند به فریاد من رسد

9 زنهار روی دست هنرهای خود مخور کز جوی شیر به لب کوهکن رسد

10 صائب زبان خامه روشن بیان ماست شمعی که پرتوش به هزار انجمن رسد