حسن آن لبهای میگون بیش از صائب تبریزی غزل 862

1 حسن آن لبهای میگون بیش گردد در عتاب می دواند ریشه در دل از رگ تلخی شراب

2 می نماید حسن شوخ از پرده شرم و حیا برق را از تیغ بازی کی شود مانع سحاب

3 نشأه آن لعل میگون ز آبداری شد زیاد گر چه می سازد می پر زور را کم زور، آب

4 حسن عالمسوز را پروای اشک گرم نیست شعله ور می گردد اخگر بیش از اشک کباب

5 زلف را وا کرد از سر، حسن روزافزون او سایه را کوتاه سازد در بلندی آفتاب

6 دیدن خورشید تابان گر چه (آب) آرد به چشم دیده خورشید را روی تو می سازد پر آب

7 زان سراپا چشم گردیده است آن زلف رسا تا ازان موی کمر تعلیم گیرد پیچ و تاب

8 می به چشم مست او شد سرمه شرم و حیا خون اگر در ناف آهوی ختن شد مشک ناب

9 ناگوار از صحبت نیکان گوارا می شود عیب تلخی را ز خلق خوش هنر سازد گلاب

10 از چه رو صائب ز روی آتشین او نسوخت؟ نیست گر بال سمندر تار و پود آن نقاب