شکوه از گردش گردون ز بصیرت از صائب تبریزی غزل 1464

1 شکوه از گردش گردون ز بصیرت دورست گوی چوگان قضا در حرکت مجبورست

2 ساخت هر زخم تو لب تشنه زخم دگرم آب تیغ تو هم ای کان ملاحت شورست!

3 خصم بیجا به زبردستی خود می نازد زودتر پاره کند زه، چو کمان پرزورست

4 گوهر شوخ، گریبان صدف پاره کند چرخ اگر تربیت ما نکند معذورست

5 شوربختی چه کند با دل صد پاره ما؟ زخم ما در جگر تیغ قضا ناسورست

6 غور کن غور، که چون آینه بی زنگار زره جوهر ما زیر قبا مستورست

7 از دم صبح چو اوراق خزان انجم ریخت همچنان شمع به تاج زر خود مغرورست

8 بیشتر گشت سیه کاریم از موی سفید حرص را گرمی هنگامه ازین کافورست

9 زر میندوز که چون خانه پر از شهد شود آن زمان وقت جلای وطن زنبورست

10 حسن را ملک ز بیماری چشم آبادست عشق را خانه ز ویرانی دل معمورست

11 تابع مطرب تردست بود وجد و سماع چرخ در گرد بود تا سر ما پرشورست

12 معنی روشن و خورشید، گل یک چمنند فکر صائب نتوان گفت چرا مشهورست