بی حاصلی که تربیت بید از صائب تبریزی غزل 4182

1 بی حاصلی که تربیت بید می کند این شغل پوچ را به چه امید می کند

2 چون خضر هرکه ذوق شهادت نیافته است رغبت به زندگانی جاوید می کند

3 از برگ بهر قتل خود آماده است تیغ بی حاصلی نگر که چه با بید می کند

4 نشنیده است بلبل بی درد بوی عشق این ناله های زار به تقلید می کند

5 چون شبنم آن کسی که بلندست همتش دامن گره به دامن خورشید می کند

6 کوه از صدای خوش چه عجب گرز جا رود گردون طرب به نغمه ناهید می کند

7 دست از اثر مدار که تا جام هست خلق بی اختیار یاد ز جمشید می کند

8 بی گفتگو ز معنی تجرید غافل است آن ساده دل که دعوی تجرید می کند

9 بی طالعی که شکوه ندارد ز روزگار روز سیاه خویش شب عید می کند

10 از فکر زلف وروی تو آن کس که فارغ است شب روز و روز شب به چه امید می کند

11 هر کس صفیر خامه صائب شنیده است کی گوش بر ترانه ناهید می کند