آفتاب آتشین رخسار، داغ از صائب تبریزی غزل 1095

1 آفتاب آتشین رخسار، داغ حسن اوست شمع یک پروانه پای چراغ حسن اوست

2 داروی بیهوشی ارباب بینش گشته است گر چه خط عنبرین درد ایاغ حسن اوست

3 گر چه از خط آفتابش روی در زردی گذاشت همچنان ناز بهاران در دماغ حسن اوست

4 هیچ پروایی ندارد از نسیم آه سرد روغن خورشید گویا در چراغ حسن اوست

5 آن که مژگانش ترازو می شد از دل خلق را این زمان خار سر دیوار باغ حسن اوست

6 همچو صائب بلبلی کز نغمه اش خون می چکد روزگاری شد که در بیرون باغ حسن اوست