رشته امید را تا چند پیوندم از صائب تبریزی غزل 5399

1 رشته امید را تا چند پیوندم به خلق تا به کی شیرازه بال و پر عنقا کنم

2 می ربایندش ز دست یکدگر خوبان چوگل من دل گم گشته خودرا کجا کنم

3 با چنین کامی که از تلخی سخن رامی گزد حیفم آید تف به روی مردم دنیا کنم

4 هر کسی برق تجلی را نمی داند زبان چون ابوطالب کلیمی از کجا پیداکنم

5 می روم بر قله قاف قناعت جا کنم بیضه امید را زیر پر عنقا کنم

6 پای خم گیرم ز دست انداز کلفت وارهم دست بردارم ز سر در گردن مینا کنم

7 از حضیض پستی فطرت برآرم خویش را آشیان بر شاخسار اوج استغنا کنم

8 سرو آهم یک سرو گردن ز طوبی بگذرد چون خیال قامت آن شعله رعنا کنم

9 شد بنا گوشم سیه چون لاله از حرف درشت بخت سبزی کو که جا در دامن صحراکنم