خیال روی تو از دل به در نمی‌آید از صائب تبریزی غزل 4005

1 خیال روی تو از دل به در نمی‌آید که خودپرست ز آیینه بر نمی‌آید

2 نمی‌کند دل بی‌تاب من نفس را راست نهال قامت او تا به بر نمی‌آید

3 لب شکایت من از وصال بسته نشد رفوی زخم ز موی کمر نمی‌آید

4 چنان ز حسن گلوسوز شد جهان خالی که بوی سوختگی از جگر نمی‌آید

5 در آن حریم که آیینه‌طلعتی باشد نفس ز مردم آگاه برنمی‌آید

6 ازآن ز راز خرابات خلق بی‌خبرند که با خبر کس از آنجا به در نمی‌آید

7 علاج تنگی راه درشت همواری است که پای رشته به سنگ از گهر نمی‌آید

8 جز این که گرد برآرد ز خاکدان وجود دل رمیده به کار دگر نمی‌آید

9 سخن به لب نرسد بی‌سخن‌کشی صائب گهر به پای خود از بحر برنمی‌آید