ریزش چو شیشه هرکه به آوازه از صائب تبریزی غزل 4202

1 ریزش چو شیشه هرکه به آوازه می کند در هرپیاله زخم مرا تازه می کند

2 از صحبت آن که خاطر جمع است مطلبش سی پاره را به تفرقه شیرازه می کند

3 رخسار چون بهشت تو در هر نظاره ای ایمان من به خلد برین تازه می کند

4 امشب کراست عزم تماشای ماهتاب کز هاله مه تهیه خمیازه می کند

5 آن روی چون گل است ز گلگونه بی نیاز مشاطه خون عبث به دل غازه می کند

6 مستان برون ز عالم اندازه رفته اند ساقی همان رعایت اندازه می کند

7 چون ابر حاصلش ز کرم شهرت است وبس صائب کسی که جود به آوازه می کند