1 شکست شیشهٔ دل را مگو صدایی نیست که این صدا به قیامت بلند خواهد شد
1 خط عذارتو خورشید رابه دام کشید ز هاله حلقه به گوش مه تمام کشید
2 مشو به سرکشی از خصم زیردست ایمن که نرم نرم خط از حسن انتقام کشید
1 در بحر شعر، خامشی از لاف بهترست دست بلند، حجت عجز شناورست
2 رنگین ز پیچ و تاب شود چهره سخن از خون نصیب تیغ به مقدار جوهرست
1 سیل از ویرانهٔ من شرمساری میبرد نیست جز افسوس در کف، خانهپرداز مرا
1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم
2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم
1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را
2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را
1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمدهایم؟