بد درونان که به همواری ظاهر سمرند از صائب تبریزی غزل 3517

1 ستاره سوخته آتشین عذارانم چو داغ لاله سیه روز نوبهارانم

2 به پاک چشمی من شبنمی ندارد باغ ز دست هم بربایند گلعذارانم

1 از زنگ کبر آینه خویش ساده کن در زیر پا نظر کن و حج پیاده کن

2 چون مور مدتی کمر بندگی ببند دیگر ز روی دست سلیمان، و ساده کن

1 یک تن دل شکسته ز اهل وفا نیافت صد حرف آشنا زد و یک آشنا نیافت

2 محضر به خون بستر گل می کند درست پهلوی من شکستگی از بوریا نیافت

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم