عشرت روی زمین در دل ویرانه از صائب تبریزی غزل 1434

1 عشرت روی زمین در دل ویرانه ماست خلوت سینه پر آه، پریخانه ماست

2 کشتی چرخ اگر باد مرادی دارد ناله بیخودی و نعره مستانه ماست

3 هر چه جز جذبه عشق است درین دامن دشت گر همه خضر بود، سبزه بیگانه ماست

4 در دل سوخته ما به حقارت منگر که سویدای دل خاک، سیه خانه ماست

5 سیل وحشت کند از کلبه ما بی برگان جای رحم است به جغدی که به ویرانه ماست

6 روز محشر چه کند با دل پر شکوه ما؟ که شب زلف تو کوتاه به افسانه ماست

7 نقش بال و پر ما، دام ره ما شده است هر کجا ریخت پروبال، پریخانه ماست

8 حسن در هیچ زمان این همه شاداب نبود گریه شادی این شمع ز پروانه ماست

9 کار چون در گره افتد ز خدا یاد کنیم عقده مشکل ما سبحه صد دانه ماست

10 گر چه از سوختگانیم به ظاهر صائب مزرع سبز فلک در گره دانه ماست