گوش گیران قفس را نکهت از صائب تبریزی غزل 1001

1 گوش گیران قفس را نکهت گلشن بس است دیده کنعانیان را بوی پیراهن بس است

2 ظلمت شب های غم را لشکری در کار نیست این سیاهی را فروغ باده روشن بس است

3 عقل بیجا می کند پا از گلیم خود دراز ذره را میدان جولان دیده روزن بس است

4 از تنزل می توان دادن فلک را خاکمال خاکساری سد راه جرأت دشمن بس است

5 سیلیی خاموش سازد طفل بازیگوش را عقل دعوی دار را یک رطل مرد افکن بس است

6 چون نباشد دل به جای خود، زره دام بلاست اهل جرأت را لباس جنگ، پیراهن بس است

7 نیست صائب دیده ما بر فروغ عاریت بی کسان را شمع بالین دیده روشن بس است