مرگ سبکروان طلب، آرمیدن از صائب تبریزی غزل 1927

1 مرگ سبکروان طلب، آرمیدن است چون نبض، زندگانی ما در تپیدن است

2 در شاهراه عشق ز افتادگی مترس کز پا فتادن تو به منزل رسیدن است

3 بر سینه گشاده ما دست رد خلق بر روی بحر، پنجه خونین کشیدن است

4 تسلیم شو که زخم نمایان عشق را گر هست بخیه ای، لب خود را گزیدن است

5 روزی طمع ز کلک تهی مغز داشتن انگشت خود به وقت ضرورت مکیدن است

6 از قاصدان شنیدن پیغام دوستان گل را به دست دیگری از باغ چیدن است

7 نومیدیی که مژده امید می دهد از روی ناز نامه عاشق دریدن است

8 امید چرب نرمی ازین خشک طینتان روغن ز ریگ و آب ز آهن کشیدن است

9 نتوان به کنه قطره رسیدن میان بحر تنها شدن ز خلق، به خود وارسیدن است

10 چون شیر مادرست مهیا اگر چه رزق این جهد و کوشش تو به جای مکیدن است

11 صائب ز اهل عقل شنیدن حدیث عشق اوصاف یوسف از لب اخوان شنیدن است