روز روشن می کند چون لاله از صائب تبریزی غزل 2771

1 روز روشن می کند چون لاله می دل را سیاه در شب تاریک باید باده روشن کشید

2 بر نیامد از زبردستان کسی با آسمان گوش تا گوش این کمان را آه گرم من کشید

3 پیش ازین می ریختم در ریگ روغن را چو آب این زمان از ریگ می باید مرا روغن کشید

4 از قناعت بیش شد منت پذیریهای من باید از هر دانه اکنون ناز صد خرمن کشید

5 از ملامت ترک نتوان کرد شغل عشق را پا به زخم خار نتوان صائب از گلشن کشید

6 تا ازین ویرانه آن خورشید رو دامن کشید آه میل آتشین در دیده روزن کشید

7 در دل سخت تو را هم نیست، ورنه جذب من بارها آتش زسنگ و آب از آهن کشید