از تجرد نور حکمت در دل از صائب تبریزی غزل 2719

1 از تجرد نور حکمت در دل افزون می‌شود خُم چون خالی شد ز می جای فلاطون می‌شود

2 صبر بر بی‌حاصلی می‌بایدش چون سرو کرد در ریاض آفرینش هرکه موزون می‌شود

3 می چو شد انگور، بیرون آید از زندان خُم می‌برم غیرت بر آن عاقل که مجنون می‌شود

4 بر امید وصل، عاشق تن به سختی می‌دهد بهر شیرین کوهکن حمال گلگون می‌شود

5 از غبار دل مگر انشای صحرایی کند ورنه هامون کی حریف شور مجنون می‌شود؟

6 می‌کند در پرده شب جلوه دیگر شراب از خط افزون نشئه لب‌های میگون می‌شود

7 نیست قیل و قال ما چون عندلیبان بهر گل بر سر خار ملامت بیشتر خون می‌شود

8 گر چنین خواهد ز بار حرص خم شد پشت‌ها خاک در اندک زمان منعم ز قارون می‌شود

9 پیش عفو حق چه باشد جرم ما آلودگان؟ بحر از سیلاب یک ساعت دگرگون می‌شود

10 ناصِح بی‌درد صائب هرزه می‌سوزد نفس می‌شود فرزانه مجنون مشک اگر خون می‌شود