لنگر تن روح را نتواند از صائب تبریزی غزل 1328

1 لنگر تن روح را نتواند از پرواز داشت موج دریا دیده را نتوان به ساحل بازداشت

2 ساقی ما در مروت هیچ خودداری نکرد نشأه انجام را در ساغر آغاز داشت

3 در جهان آب و گل، ویرانه ای از من نماند شغل خودسازی مرا از خانه سازی باز داشت

4 ساعد سیمین او را تا کلیم الله دید نسخه افسوس شد دستی که در اعجاز داشت

5 من چه دارم در نظر تا جان به آسانی دهم؟ کبک، باغ دلگشا از سینه شهباز داشت

6 عندلیب مست ما روزی که فارغبال بود هر طرف چندین کباب شعله آواز داشت

7 زنگ بر آیینه ام از قحط روشنگر نماند منت صیقل مرا محروم از پرداز داشت

8 یاد ایامی که در دریای بی پایان عشق کشتی ما بادبان از پرده های راز داشت

9 در غبار خط نهان چون دام زیر خاک شد زلف مشکینی که در هر موی چندین ناز داشت

10 بیش ازین صائب نمی آید ز من اخفای عشق شد مشبک پرده دل بس که پاس راز داشت