خمخانه افلاک تهی ساخته از صائب تبریزی غزل 2114

1 خمخانه افلاک تهی ساخته ماست دیری است که این میکده پرداخته ماست

2 آن گوهر نایاب که در بحر نگنجد در سینه غواص نفس باخته ماست

3 سیلاب خس و خار وجودست جهان را رازی که نهان در دل بگداخته ماست

4 یک سرو به آزادی ما نیست درین باغ از صبح ازل این علم افراخته ماست

5 بس چشمه که از دیده خورشید گشاید نوری که در آیینه پرداخته ماست

6 با همت ما روی زمین دامن خالی است برداشته نه فلک انداخته ماست

7 رنگینی دارست ز بیباکی منصور رعنایی سرو از نظر فاخته ماست

8 صبحی که ازو شور در آفاق فتاده است فردی ز بیاض نفس باخته ماست

9 هر چند کسی نیست به افتادگی ما از چرخ مگویید، که انداخته ماست

10 صائب که بر او نغمه طرازی است مسلم خون در دلش از ناله بگداخته ماست