ز مغز پوچ برون آرزو نمی‌آید از صائب تبریزی غزل 4011

1 ز مغز پوچ برون آرزو نمی‌آید که بوی باده برون از کدو نمی‌آید

2 چرا ز پا ننشینند غافلان حریص ز پای خفته اگر جستجو نمی‌آید

3 به غیر اشک که شوید ز دل غبار ملال دگر ز هیچ کس این شستشو نمی‌آید

4 سری که داغ جنون برگرفت از خاکش چو آفتاب به افسر فرونمی‌آید

5 فغان که شبنم ما با کمند جذبه مهر برون ز دایره رنگ و بو نمی‌آید

6 صفای طلعت دل در گداز تن بسته است ز آب آینه این شستشو نمی‌آید

7 سری که ره به گریبان فکر رنگین برد به سیر گلشن جنت فرونمی‌آید

8 به غیر میْکشی از کارها دگر کاری ز دست کوته من چون سبو نمی‌آید

9 فتاد راه کدام آفتاب رو به چمن که رنگ رفته گل‌ها به رو نمی‌آید

10 ز عجز نیست ز قحط سخن‌شناسان است ز من چو طوطی اگر گفتگو نمی‌آید

11 بشوی دست ز جان در حریم عشق درآی که کس به طوف حرم بی‌وضو نمی‌آید

12 ز آفتاب نظر آب داده‌ام صائب به چشم من مه ناشسته رو نمی‌آید