رخساره ترا ز عرق دیده از صائب تبریزی غزل 1902

1 رخساره ترا ز عرق دیده بان بس است شبنم برای تازگی گلستان بس است

2 حال مرا زبان نکند گر بیان درست رنگ شکسته، درد مرا ترجمان بس است

3 فرصت کجاست فکر عمارت کند کسی؟ از خارخار سینه مرا آشیان بس است

4 تشریف قرب در خور این خاکسار نیست ما را ز دور سجده این آستان بس است

5 رخساره ترا به نقاب احتیاج نیست آیینه را فروغ خود آیینه دان بس است

6 با کجروان اگر نکنی راستی بجاست با راست خانگان کجی ای آسمان بس است

7 چون کودکان به چیدن گل نیست چشم ما ما را رخ گشاده ای از باغبان بس است

8 طبل رحیل، قافله ای افکند به راه یک نغمه سنج در همه بوستان بس است

9 دریا اگر ز آب مروت شود سراب ما را عقیق صبر به زیر زبان بس است

10 آزادگان به راحله خود سفر کنند تخت روان موج ز ریگ روان بس است

11 زخمی که خشک بند توان کرد نعمتی است چشم مرا غباری ازین کاروان بس است

12 صائب اگر ز همنفسان همدمی نماند کلک سخن طراز، مرا همزبان بس است