ترا ز جان غم مال ای خسیس از صائب تبریزی غزل 1679

1 ترا ز جان غم مال ای خسیس بیشترست علاقه تو به دستار بیشتر ز سرست

2 خطر به قدر فزونی است مالداران را که خون فاسد، آهن ربای نیشترست

3 مریز پیش بخیل آب روی خود زنهار که آب تیشه سزاوار نخل بی ثمرست

4 زمین پاک بود کهربای دانه پاک صدف ز پاکی دامن همیشه پرگهرست

5 ز آفتاب نگردد به رنگ و بو غافل درین ریاض چو شبنم کسی که دیده ورست

6 ترا ز داغ عزیزان رفته نیست خبر وگرنه لاله این باغ، پاره جگرست

7 زبان شکوه ندارم ز خاکساریها چگونه سبز شود دانه ای که پی سپرست؟

8 درآ به عالم بی انقلاب بیرنگی که ماهتاب و کتان همچو شیر با شکرست

9 یکی هزار شد از سینه بیقراری دل به مرغ وحشی ما آشیانه بال و پرست

10 ز پرده سوزی شب، صبح شد گریبان چاک عدوی پرده خویش است هر که پرده درست

11 به مرگ باز نمانند سالکان ز طلب میان ره نکند خواب هر که دیده ورست

12 می رسیده ز خم جلوه می کند در جام نهفته های پدر جمله ظاهر از پسرست

13 به قدر پاس ادب فیض می رساند حسن که جای بهله کوتاه دست، بر کمرست

14 ز دلشکستگی خود غمین مشو صائب که شیشه چون شکند در دکان شیشه گرست