ترا کسی که به گلگشت بوستان از صائب تبریزی غزل 3710

1 ترا کسی که به گلگشت بوستان آرد خط مسلمی باغ از خزان آرد

2 خدا به آن لب جان بخش بخشد انصافی که بوسه ای ندهد تا مرا بجان آرد

3 چو مشرق از نفسش عالمی شود روشن حدیث روی تو هرکس که بر زبان آرد

4 حجاب روی عرقناک یار، نزدیک است که پیچ و تاب به گوهر ز ریسمان آرد

5 نمی کشد ز ره آورد خویشتن خجلت به یوسف آینه آن کس که ارمغان آرد

6 یکی است حرف بزرگان، قیاس کن از کوه که هرچه می شنود بر زبان همان آرد

7 به برگ سبز کند یاد باغبان صائب سخن به اهل سخن هرکه ارمغان آرد