ترا از خواندن مکتوب من از صائب تبریزی غزل 5574

1 ترا از خواندن مکتوب من تنگ است می دانم جواب نامه ناخوانده ام جنگ است می دانم

2 ز آه و ناله بیجا چرا خود را سبک سازم؟ که تمکینش به کوه قاف همسنگ است می دانم

3 نیم از دورباش خار و منع باغبان درهم که با خونین دلان آن غنچه یکرنگ است می دانم

4 چه دل در وعده شب در میان زلف او بندم؟ مرا صبح امید آن خط شبرنگ است می دانم

5 به اشک گرم و آه سرد خود امیدها دارم دل بیرحم او هر چند سنگ است می دانم

6 به نعل واژگون نتوان مرا گمراه گرداندن تغافل، التفات و آشتی جنگ است می دانم

7 امید بوسه هر دم دستگاه تازه می چیند ز خط هر چند وقت آن دهان تنگ است می دانم

8 به رنگ تازه ای در هر دهن نالیدن بلبل ز رنگ آمیزی آن حسن بیرنگ است می دانم

9 از آن چون زخم می سازم گریبان پاره از شادی که خونم رزق آن لبهای گلرنگ است می دانم

10 چرا صائب ز سنگ کودکان پهلو تهی سازم؟ گشاد کار من چون شیشه از سنگ است می دانم