همتی یاران که جوشی از از صائب تبریزی غزل 5397

1 همتی یاران که جوشی از ته دل می زنم می شوم طوفان، به قلب عالم گل می زنم

2 موج بیتابم عنانداری نمی آید زمن بی تأمل سینه بر دریای هایل می زنم

3 نیست از شوق رهایی بیقراریهای من بهر مردن دست وپا چون مرغ بسمل می زنم

4 می زند بهر شکستن دل همان بر سینه سنگ سنگ عالم را اگر بر شیشه دل می زنم

5 پی به عیش بی زوال تلخکامی برده ام کاسه چون چشم تو در زهر هلاهل می زنم

6 زلف جوهر را به باد بی نیازی می دهد این تغافلها که من بر تیغ قاتل می زنم

7 تیشه فولاد می گردد به قصد پای من در طریق عشق هر گامی که غافل می زنم

8 بحرم اما جان برای خاکساران می دهم بوسه در هر جنبشی برروی ساحل می زنم

9 وصل نتواند مرا صائب ز افغان بازداشت چون جرس فریادها در پای محمل می زنم