زهی به ساعد سیمین شکوفه از صائب تبریزی غزل 837

1 زهی به ساعد سیمین شکوفه ید بیضا نظر به نور جمال تو مهر دیده حربا

2 به جستجوی تو چندان عنان گسسته دویدم که گشت صفحه مسطر کشیده، دامن صحرا

3 مکن نصیحت اهل لباس، بخیه به لب زن عبث گلاب میفشان به روی صورت دیبا

4 عذار ماه کلف دار شد ز پرتو منت در آفتاب بسوز و مرو به سایه طوبی

5 بمال بر لب خونخوار حرص، خاک قناعت وگرنه تشنگی افزاست آب شور تمنا

6 در آن سرست بزرگی که نیست فکر بزرگی در آن دل است تماشا که نیست راه تماشا

7 دلم چو خانه زنبور گشته است ز کاوش سرم چو کلک مصور شده است از رگ سودا

8 چه حاجت است به شمع و چراغ کعبه روان را؟ که همچو ریگ روان ریخته است آبله پا

9 در آن ریاض که باد بهار عدل بجنبد چو گل شکفته شود هر کسی که غنچه شد اینجا

10 ز ترکتاز حوادث مکن ملاحظه صائب چه کرد سیل به پیشانی گشاده صحرا؟