خیره گردد دیده صبح از جلای داغ من از صائب تبریزی دیوان اشعار 544

1 داغ برگ عیش گردد در دل ناشاد ما جغد می گردد همایون در خراب آباد ما

2 جنبش گهواره خواب طفل را سازد گران از تزلزل بیش محکم می شود بنیاد ما

1 مستوری حسن از نظر بوالهوس ماست این آینه رو پرده نشین از نفس ماست

2 بال و پر ما تیر جگردوز خزان است پیراهن گل چاک ز شوق قفس ماست

1 درگذشت از خاکساری دشمن از آزار من شد حصار عافیت کوتاهی دیوار من

2 سخت جانی داردم از شکوه گردون خموش خنده کبک است شور سیل در کهسار من

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را