سودای عشق ما را بی نام وبی نشان کرد از صائب تبریزی غزل 4461

1 سودای عشق ما را بی نام وبی نشان کرد از ما چه می توان بردباماچه می توان کرد

2 از خواب غفلت ما در سنگ چون شرر ماند شوقی که کوهها را ابر سبک عنان کرد

3 امید خانه سازی از عاشقان مدارید از خارخار نتوان سامان آشیان کرد

4 شوری که در دل ماست شوقی که در سرماست از سنگ می تواند سرچشمه ها روان کرد

5 شیرین کلامی ما کاری که کرد با ما چون خواب صبح ما را در دیده ها گران کرد

6 ای ابر بی مروت تا چند خشک مغزی ما را غبار خاطر از دیده ها نهان کرد

7 با شوخ چشمی عشق کوه شکیب هیچ است در سنگ این شرررا پنهان نمی توان کرد

8 سررشته تأمل هر کس که داد از دست چون شمع صائب آخر سردرسرزبان کرد