دامن دشت عدم گیاه ندارد از صائب تبریزی غزل 4499

1 دامن دشت عدم گیاه ندارد وای بر آن کس که زاد راه ندارد

2 راز دل عاشقان ز سینه عیان است عرصه محشر گریزگاه ندارد

3 بیخبرست از بهار عالم بالا باغ وجودی که سرو آه ندارد

4 روشنی سینه ها ز روزن داغ است تیره بود هر شبی که ماه ندارد

5 هر سر موی تو تیغ ملک گشایی است هیچ شهی این چنین سپاه ندارد

6 در دل خرسند آه سردنباشد بادخزان در بهشت راه ندارد

7 سیر نشد تشنه ای ازان لب نوخط آب حیات این دل سیاه ندارد

8 اشک مرا چون صدف دلی نپذیرفت وای به ابری که خانه خواه ندارد

9 رنگ برون می زند ز شیشه صافی چرخ عنان مرا نگاه ندارد

10 هر که برآید ز سردسیر تعین فکر لباس وغم کلاه ندارد

11 تا نشوی آشنای عالم مشرب قصر وجود تو پیشگاه ندارد

12 عذر پسندیده است لیک ز نادان جرم خردمند عذر خواه ندارد

13 در نظر اعتبار عشق عزیزست صائب اگر قدر خاک راه ندارد