از بهار نوجوانی آنچه برجا مانده است از صائب تبریزی دیوان اشعار 331

1 داغ برگ عیش گردد در دل ناشاد ما جغد می گردد همایون در خراب آباد ما

2 جنبش گهواره خواب طفل را سازد گران از تزلزل بیش محکم می شود بنیاد ما

1 کم نشد در سربلندی فیض ما چون آفتاب سایهٔ ما بیش شد چندان که بالاتر شدیم

1 یک تن دل شکسته ز اهل وفا نیافت صد حرف آشنا زد و یک آشنا نیافت

2 محضر به خون بستر گل می کند درست پهلوی من شکستگی از بوریا نیافت

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را