1 رویت ز هاله حلقه کند نام ماه را دلسرد از آفتاب کند صبحگاه را

2 هر جلوه ای ز قد قیامت خرام تو از دل نفس گسسته برون آرد آه را

3 در دیده نظارگیان میل سرمه کرد رخسار آتشین تو مد نگاه را

4 از خط رسد به نشو و نما سبزه امید باران بود زیادتر، ابر سیاه را

5 تا بر سرشکسته نوازی است آفتاب پروایی از شکستن خود نیست ماه را

6 سستی مکن که جاذبه کعبه امید بسیار کرده شهپر دیوار، کاه را

7 مستغنی از دلیل بود دل چو آگه است ننموده کس به قبله نما قبله گاه را

8 جای قرار نیست درین تیره خاکدان در بحر همچو سیل فشان گرد راه را

9 جایی که بحر و کان، لب خشک است و چشم تر پیداست تا چه قدر بود خاک راه را

10 چون سرخوشان مکن به یمین و یسار میل از عرض ره دراز مکن طول راه را

11 شیرازه قلمرو کثرت ز وحدت است دارد علم بپا ز ستادن سپاه را

12 بال و پر نهال امیدست خاک پاک زنهار وقت صبح مکن فوت آه را

13 صائب مباش در صدد معذرت که نیست بهتر ز انفعال، شفیعی گناه را