اندکی کوتاه کن زلف بلند از صائب تبریزی غزل 6009

1 اندکی کوتاه کن زلف بلند خویشتن تا مبادا ناگه افتی در کمند خویشتن

2 گر چه این تعلیم بهر من ندارد صرفه ای تا شوی واقف ز حال مستند خویشتن

3 لیک می دانم که از فولاد اگر باشد دلت برنمی آیی به مژگان کشند خویشتن

4 ناز در تسخیر ما گر می کند استادگی مشورت کن با دل مشکل پسند خویشتن

5 حسن چون افتاد شیرین، دل ز خود هم می برد نیشکر بیرون نمی آید ز بند خویشتن

6 ز اشتیاق خویش در یک جا نمی گیرد قرار ای خوشا حسنی که خود باشد سپند خویشتن

7 شکر این معنی که عیسای زمانت کرده اند اینقدر غافل مشو از دردمند خویشتن

8 لب نگه دار از لب ساغر که نادم می شود هر که اندازد در آب تلخ، قند خویشتن

9 سعی تا حد توکل دست و پایی می زند چون به این وادی رسی پر کن سمند خویشتن

10 پند دل صائب مرا از کوی او آواره کرد هیچ کافر گوش نگذارد به پند خویشتن!