به دیده آب اگر از آفتاب از صائب تبریزی غزل 3689

1 به دیده آب اگر از آفتاب می‌گردد دل از نظاره روی تو آب می‌گردد

2 ز خیره چشمی من آفتاب می‌لرزید کنون ز ذره به چشم من آب می‌گردد

3 عرق نکردن رویش ز بی‌حجابی نیست ستاره محو درین آفتاب می‌گردد

4 حجاب عاشق و معشوق پرده هستی است کتان چو ریخت ز هم ماهتاب می‌گردد

5 رخش ز باده گلرنگ چون برافروزد به چشم حلقه آن زلف آب می‌گردد

6 ز خامی آن که در اینجا به داغ عشق نسوخت در آفتاب قیامت کباب می‌گردد

7 سری که نیست ز هوش و خرد گران صائب سبک ز کسب هوا چون حباب می‌گردد