1 سرمست چو آن شاخ گل از باغ برآید باغش چو نفس سوختگان بر اثر آید

2 هر سو که کند شاخ گلش میل ز مستی آغوش گشا بلبلی از خاک برآید

3 حسن تو ز بسیاری سامان لطافت در دیده هر کس به لباس دگر آید

4 از شوق تماشای جمال تو گل از شاخ چون لاله نفس سوخته از خاک برآید

5 جان در ره شیرین دهنان باز که تا حشر آوازه فرهاد ز کوه و کمر آید

6 از عشق به کوشش نتوان کامروا شد در آتش سوزنده چه از بال و پر آید

7 چشمی که در او آب حیاپرده نشین است از پوست برون زود چو بادام ترآید

8 در ذکر خدا به که شود صرف چو تسبیح ایام حیاتی که به صدسال سرآید

9 صائب نشود لاله صفت شسته به باران رنگی که به رخسار به خون جگر آید