سحر که چهره خورشید را از صائب تبریزی غزل 3905

1 سحر که چهره خورشید را به خون شستند گلیم بخت من از آب نیلگون شستند

2 رخ از غبار تعلق چو آفتاب بشوی که گرد پنبه حلاج را به خون شستند

3 صباح روز قیامت چه سرخ رو باشند کسان که رو به قدحهای لاله گون شستند

4 خبر کبوتر چاه ذقن به بابل برد تمام بابلیان دست از فسون شستند

5 به هم پیاله ومینا یکی شدند امشب ز کاسه سر من عقل ذوفنون شستند

6 سخن ز طبع تو صائب گرفت قیمت وقدر جبین شعر به آب گهر کنون شستند