غم ز خاطر می برد غمخانه از صائب تبریزی غزل 102

1 غم ز خاطر می برد غمخانه من خلق را طفل مشرب می کند دیوانه من خلق را

2 موجه دریای تحقیق است مد خامه ام مست وحدت می کند میخانه من خلق را

3 از پریزادان معنی نیست خالی کلبه ام داغ دارد گوشه ویرانه من خلق را

4 گر چه از افسانه گردد گرم، چشم مردمان خواب سوزد گرمی افسانه من خلق را

5 گلستان از ناله بلبل اگر هشیار شد کرد بی خود نعره مستانه من خلق را

6 از بتان آزری سخت است دل برداشتن سنگ راه کعبه شد بتخانه من خلق را

7 مردمان را خنده می آید به اشک تلخ من می شوم دام تماشا دانه من خلق را

8 بس که بی باکانه در آغوش گیرد شمع را گرم جانبازی کند پروانه من خلق را

9 با کمال آشنایی، از جهان بیگانه ام داغ دارد معنی بیگانه من خلق را

10 خاطری دارم ز گنج خسروان معمورتر می کند بی خانمان ویرانه من خلق را

11 گر ببندد محتسب صائب در میخانه را تا قیامت بس بود پیمانه من خلق را