1 غمگین نیم که خلق شمارند بد مرا نزدیک می کند به خدا، دست رد مرا

2 گو دیگری مکن طلب من، که لطف حق هر روز پنج بار طلب می کند مرا

3 کیفیتم چو باده انگور شد زیاد چندان که زد به فرق، حوادث لگد مرا

4 شد جوش خلق پرده چشم خداشناس غافل ز بحر کرد هجوم زبد مرا

5 می ریخت اشک گرم ز مژگان آفتاب روزی که بود آینه زیر نمد مرا

6 ترسانده است چشم مرا خار انتقام بازی نمی دهد گل روی سبد مرا

7 چون لعل اگر چه در جگر سنگ خاره ام از نور آفتاب مدد می رسد مرا

8 قارون شدم ز داغ، همانا درین بساط عشق تو یافته است همین معتمد مرا

9 چندان که پا ز کوی خرابات می کشم آب روان حکم قضا می برد مرا

10 صائب میان تازه خیالان اصفهان بس باشد این غزل، گل روی سبد مرا