1 روشندلان به هر که رسیدند همچو صبح دادند جان، نفس نکشیدند همچو صبح

2 شکر خدا که عاقبت کار، عاشقان پیراهنی به صدق دریدند همچو صبح

3 جمعی که پی به داغ مکافات برده اند یک گل فزون ز باغ نچیدند همچو صبح

4 از گرد کینه صاف بود آبگینه ام ناف مرا به مهر بریدند همچو صبح

5 تا شیشه گردن از سر دیوار خم کشید مستان بغل گشاده دویدند همچو صبح

6 صائب خموش باش که خورشید طلعتان بر ما رقم به صدق کشیدند همچو صبح