1 رخسار ترا خط نتوانست نهان کرد بی پرده تر این آینه را آینه دان کرد

2 می شد به شکر پسته ازین پیش حصاری شکر لب نو خط تودر پسته نهان کرد

3 رفتار تو از آب روان گرد بر آورد رخسار تو خون در جگر لاله ستان کرد

4 بر تنگ شکر غیرت من تلخ کند عیش هر چند مرا تنگدل آن غنچه دهان کرد

5 روشن شد ازان صفحه رخسار سوادم آن خط بنا گوش مرا حاشیه دان کرد

6 فریاد که نتوان دل صد پاره مارا شیرازه درین باغ چو اوراق خزان کرد

7 حاشا که پر از گوهر سیراب نسازد صائب چو صدف آن که مرا پاک دهان کرد