سرخ رو می گردد از ریزش کف از صائب تبریزی غزل 291

1 سرخ رو می گردد از ریزش کف احسان ما چون خزان در برگریزان است گلریزان ما

2 ما چو گل سر را به گلچین بی تأمل می دهیم دست خالی برنگردد دشمن از میدان ما

3 ما به همت سرخ رویی را به دست آورده ایم خشک از دریا برآید پنجه مرجان ما

4 غنچه دلگیر ما را باغ ها در پرده هست می کند یوسف تلاش گوشه زندان ما

5 هستی جاوید ما در نیستی پوشیده است در سواد فقر باشد چشمه حیوان ما

6 ما و صبح از یک گریبان سر برون آورده ایم تازه رو دارد جهان را چهره خندان ما

7 گوهر شهوار، گردد مهره گل در صدف گر بشوید بحر از گرد گنه دامان ما

8 ما چنین گر واله رخسار او خواهیم شد بستگی در خواب بیند دیده حیران ما

9 گر چه طوفان از جگرداری است بر دریا سوار دست و پا گم می کند در بحر بی پایان ما

10 در ریاض جان ز آه سرد ما خون می چکد بی طراوت از سفال جسم شد ریحان ما

11 جسم خاکی جان ما را پخته نتوانست کرد خامتر شد زین تنور سرد صائب نان ما