با خلق آشتی کن وبا خود از صائب تبریزی غزل 5039

1 با خلق آشتی کن وبا خود به جنگ باش فیروز جنگ معرکه نام وننگ باش

2 انجام بت پرست بود به ز خود پرست در قید خود مباش وبه قید فرنگ باش

3 خلق وسیع و رزق به یک کس نمی دهند خلق وسیع داری، گو رزق تنگ باش

4 چون ماهی ات مباد ز نرمی فرو برند در کام خلق، اره پشت نهنگ باش

5 بر صلح و جنگ اهل جهان اعتماد نیست چون صلح می کنند مهیای جنگ باش

6 از چشمه سار تیغ بشودست و روی خویش در آفتاب زرد خزان لاله رنگ باش

7 گر پشت پا به عالم صورت نمی زنی تا حشر در شکنجه این کفش تنگ باش

8 صائب هزار بار ترا بیش گفته ام با خلق صلح کل کن و با خود به جنگ باش