آبرو رامی برد از چهره اظهار طمع از صائب تبریزی غزل 5125

1 آبرو رامی برد از چهره اظهار طمع ابر آب روی مردان است گفتار طمع

2 خواری روی زمین خاری است از دیوار او زرد رویی یک گل است از طرف دستار طمع

3 در زمینش گر گل بی خار کارد باغبان خار دامنگیر می روید ز گلزار طمع

4 خستگان راهست پرهیزی به هر عنوان که هست می کند پرهیز از پرهیز بیمار طمع

5 می توان جستن به مکرو حیله از قید فرنگ نیست امید رهایی با گرفتارطمع

6 از بریدن و ز گسستن چون رگ سنگ ایمن است حرص بندد برمیان هرکه زنار طمع

7 چون میان روز روشن خواهد از مردم چراغ؟ روز را گر شب نمی داند سیه کارطمع

8 حاصلش نبود بغیر از برگ سبز سایلان در دل هرکس دواند ریشه زنگار طمع

9 صائب از بی آبرویان تا توانی دور باش کز برص مسری تر افتاده است ادبار طمع