خاک راجان کرد درتن ابر از صائب تبریزی غزل 4587

1 خاک راجان کرد درتن ابر احسان بهار صبح محشر سر زد ازچاک گریبان بهار

2 چون پرو بال پری، ابرپریشان سایه کرد بر سریر عالم آرای سلیمان بهار

3 سر برآوردند چون طوطی ز جیب شاخسار برگها از اشتیاق شکرستان بهار

4 هر سر شاخ ازشکوفه دفتر احسان گشود از برات عیش پرشد جیب ودامان بهار

5 جامه احرام پوشیدند اشجار چمن شد جهان پر غلغل از لبیک گویان بهار

6 چون لب سوفار می خندد درآغوش کمان غنچه پیکان ز فیض عام احسان بهار

7 می فروشد جلوه رنگین به طاوس بهشت خار بن از فیض تشریف نمایان بهار

8 رفت بیرون خشکی زهد ازمزاج روزگار تابرآمد از تنور خاک ،طوفان بهار

9 شرم معشوقی نمیگردد حجاب خنده اش زعفران خورده است گل از روی خندان بهار

10 می دهد دیوانگی راشاخ وبرگ تازه ای دست صائب برمداراز طرف دامان بهار