قماش چهره یار از بهار از صائب تبریزی غزل 1716

1 قماش چهره یار از بهار معلوم است که روی کار، هم از پشت کار معلوم است

2 ز جسم خاکی ما شور عشق بتوان دید نفس کشیدن بحر از کنار معلوم است

3 ز نبض موج توان یافت حال دریا را غم من از مژه اشکبار معلوم است

4 ز تیغ وعده خلافی به خون نشاندن من ز خاک رهگذر انتظار معلوم است

5 ز سایه پر و بال هما که در گذرست زوال دولت ناپایدار معلوم است

6 اگر چه گریه فرو می خورد، ز روی صدف طراوت گهر آبدار معلوم است

7 ز سایه تو سر من به آفتاب رسید وگرنه قدر من خاکسار معلوم است

8 ز سادگی است درین خاکدان اقامت ما وگرنه حاصل این شوره زار معلوم است

9 ز روزگار جوانی تمتعی بردار سبک رکابی باد بهار معلوم است

10 برو طبیب، که جان دادن من از غم دوست ز رنگ باختن غمگسار معلوم است

11 ز آه و ناله توان یافت سوز هر دل را عیار شعله زدود و شرار معلوم است

12 برون میار دل روشن از بغل صائب رواج آینه در زنگبار معلوم است