1 مهیا شو دلا در عشق انواع ملامت را که سنگ کم نمی باشد ترازوی قیامت را

2 ازان پیوسته دارم بر جگر دندان نومیدی که کافی نیست پشت دست من زخم ندامت را

3 چو خورشیدست پیدا راز عشق از سینه عاشق نباشد نامه پیچیده، صحرای قیامت را

4 در آن گلشن که عمر باغبان از گل بود کمتر زهی غافل که ریزد بر زمین رنگ اقامت را

5 نشان عشق را بگذار چون آتش به حال خود که رسوایی شود از پوشش افزون این علامت را

6 کمان می کرد طوق قمریان را قد چون تیرش اگر می دید سرو بوستان آن سرو قامت را

7 به نخل بارور سنگ از در و دیوار می بارد اگر اهل دلی، آماده شو صائب ملامت را