واعظ نه ترا پایه گفتار از صائب تبریزی غزل 2124

1 واعظ نه ترا پایه گفتار بلندست آواز تو از گنبد دستار بلندست

2 در کعبه ز اسرار حقیقت خبری نیست این زمزمه از خانه خمار بلندست

3 مژگان تو از خواب گران است نظربند ورنه همه جا شعله دیدار بلندست

4 یک شعله شوخ است که در سیر مقامات گاه از شجر طور و گه از دار بلندست

5 از بی هنران شعله ادارک مجویید این طایفه را طره دستار بلندست

6 تن چیست که با خاک برابر نتوان کرد؟ از کوتهی ماست که دیوار بلندست

7 کوته بود از دامن عریانی مجنون هر چند که دست ستم خار بلندست

8 غافل کند از کوتهی عمر شکایت شب در نظر مردم بیدار بلندست

9 هر چند زمین گیر بود دانه امید دست کرم ابر گهربار بلندست

10 صائب ز بلند اختری همت والاست گر زان که ترا پایه گفتار بلندست