ریخت دندان و هوای می و از صائب تبریزی غزل 1412

1 ریخت دندان و هوای می و پیمانه بجاست مهره برچیده شد و بازی طفلانه بجاست

2 دل سیاه است اگر گشت بناگوش سفید پا اگر نیست بجا، لغزش مستانه بجاست

3 خارخاری به دل از عمر سبکرو مانده است مشت خار و خسی از سیل به ویرانه بجاست

4 آسیا گر چه برآورد ز بنیادش گرد هوس نشو و نما در گره دانه بجاست

5 نسبت شوق به هجران و وصال است یکی رفت ایام گل و شورش دیوانه بجاست

6 یار نوخط شد و آغاز جنون است مرا شمع خاموش شد و گرمی پروانه بجاست

7 چشم من بر در و دیوار حرم افتاده است نگذارند مرا گر به صنمخانه، بجاست

8 گر چه در خواب گران عمر سر آمد صائب همچنان رغبت شیرینی افسانه بجاست