1 چمن‌پیرا نه گل را دسته در گلزار می‌بندد که گل در روزگار حسن او زنار می‌بندد

2 چو عشق بی‌تکلف دست بردار از خودآرایی که بتوان زیج بستن عقل تا دستار می‌بندد

3 تو کز سر طریقت غافلی از شرع در مگذر که بر عارف شود احرام اگر زنار می‌بندد

4 نبیند داغ غربت وقت رحلت عاقبت‌بینی که پیش از مرگ چشم از عالم غدار می‌بندد

5 ز عاجزنالی ما مهربان شد چرخ سنگین‌دل گیاه ما زبان برق بی‌زنهار می‌بندد

6 خزان را غنچه این بوستان در آستین دارد چمن‌پیرا ز غفلت رخنه دیوار می‌بندد

7 به دردش می‌رسد دانای اسرار نهان صائب ز عرض حال خود هرکس لب اظهار می‌بندد