دردمندان که به ناخن جگر از صائب تبریزی غزل 3492

1 دردمندان که به ناخن جگر خود خستند چشمه خویش به دریای بقا پیوستند

2 خود حسابان که کشیدند به دیوان خود را در همین نشأه ز آشوب قیامت رستند

3 خاکیانی که به معماری تن کوشیدند در ره آب بقا سد سکندر بستند

4 چه بغیر از نفس سوخته حاصل دارند؟ دانه هایی که درین شوره زمین پا بستند

5 عمر در ماتم احباب به افسوس مبر شکر کن شکر کز این خواب پریشان جستند

6 سنگ بر کعبه زنان شیشه خود می شکنند وای بر سنگدلانی که دلی را خستند

7 عرق چهره خورشید جهانتاب شوند شبنمی چند که در دامن گل ننشستند

8 می توانند به یک حمله دو صد قلب شکست همچو ابرو دو سر آمد چو بهم پیوستند

9 دامن وصل شکر در کف جمعی افتاد که چو نی در جگر خاک کمر را بستند

10 ای خوش آن مایه درستان که ز بی آزاری هیچ دل غیر دل خسته خود نشکستند

11 صائب از خلق جدا باش که موران ضعیف مار گشتند به ظاهر چو به هم پیوستند