خاک ما در گوشه میخانه از صائب تبریزی غزل 6690

1 خاک ما در گوشه میخانه بودی کاشکی حشر ما با شیشه و پیمانه بودی کاشکی

2 تا شدی محو از بساط آفرینش تخم شید نقل مستان سبحه صد دانه بودی کاشکی

3 در غم روی زمین افکند معموری مرا سیل دایم فرش این ویرانه بودی کاشکی

4 در حریم زلف، بی مانع سراسر می رود دست ما را اعتبار شانه بودی کاشکی

5 چند با بیگانگان عمر گرامی بگذرد؟ آشنارویی درین غمخانه بودی کاشکی

6 حسن را دارالامانی نیست چون آغوش عشق شمع در زیر پر پروانه بودی کاشکی

7 آشنایی در محبت پرده بیگانگی است با من آن ناآشنا بیگانه بودی کاشکی